Ωρα 3 το πρωί στο θάλαμο …
Πυκνό σκοτάδι έξω…
Πιο πυκνό στην ψυχή μου …
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Μια ήσυχη απαλή βροχή ,πέφτει αργά…χαιδεύοντας την επιδερμίδα της γης
Η υγρασία περονιάζει το σώμα μου…τρυπάει και ματώνει το «είναι» μου
Είμαι καιρό τώρα μονάχη…απογυμνωμένη.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Το κάστρο που μ’εχουν φυλακισμένη είναι ζωσμένο με σίδερα πλεγμένα,
Καμμία διέξοδος…ούτε προοποτική ,άβατο μαντάλωμα.
Και εγώ εδώ…έχω ξεχάσει και τ’όνομά μου πιά ..
Η νεα μου ταυτότητα ‘ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ’ .. άνευ γεννητόρων και διεύθυνσης οικίας.
Μου δόθηκε επίσημα από τους «ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΥΣ» που ΣΕ υπηρετούν κει εξω.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Λαχταρώ να διώξω την καταχνιά του κορμιού μου ,
και το νοιώσω ,Ηλιογέννητε Θέ μου , με τη λαχτάρα της Χαράς.
Να πάψω να κρυώνω…
Λαχταρώ να Σου στείλω δάκρυα θλιμμένης Προσευχής
για μια συνέχεια ζωής που ονειρευόμουν …
Δεν θέλω να πεθάνω ΖΩΝΤΑΝΗ !..
Πεινάω για μελλούμενη ΖΩΗ!
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Δεν βιαζόμουν να φτάσω στην Ιθάκη μου,την ονειρευόμουν
μα…κείνη ξεμάκρυνε ακόμα πιο πολύ..
Συνθηκολόγησα με την μοίρα μου και βάλθηκα ,αναγεννημένη
ν’άκολουθήσω την οδό της Σωτηρίας ..
Μα ξεθώριασαν τα μονοπάτια στο χάρτη μου …
Χάθηκαν …δεν τα θωρώ πιά ..
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Φοβάμαι…ναι φοβάμαι
Πως θα χαθώ- χωρίς ΕΛΕΟΣ –
στις γωνιές της απόλυτης σιωπής
Ι
σχνή και καταφθονεμένη …
ανύπαρκτη φιγούρα
σαν να μην ανήκα ΠΟΤΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ !
Τα’αναμάρτητα αδέλφια μου κει έξω ..στο μεθύσι της λησμοσύνης
συμμετέχουν ,ακυρώνοντάς με…
Δεν θα προλάβω –λέω- να ΣΟΥ μιλήσω για την διαδικασία μιάς
επόμενης ζωής που σχεδίαζα- σαν τελείωνε η τιμωρία μου ..
Απόκαμα…
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Οσο κι αν ψηλαφώ με τα’ακροδάχτυλα την ελπίδα
αυτή χάνεται, δραπετεύει στο λεπτό.
Είμαι απεγνωσμένη.
Η ΚΡΙΣΗ των ημερών έθαψε το νοιάξιμο ,ανθρώπινο χάδι που
ημέρευε και λείενε τις κοφτερές γωνίες της ψυχής.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Ταξιδευτής νοερός ενός άλλου πεπρωμένου ,αγκυροβόλησα επικίνδυνα
(είχα ξωκύλει –παρ’ότι έμπειρος-συμβαίνει καμιά φορά σε κάποιους
που τους λεν και άτυχους)
Το θάμπος της ομίχλης μου κρύβει το ποθούμενο λιμάνι ..
Αναζητώ με τη μορφή κατεπείγοντος την ψυχή μου..
αυτήν που παράτησα «επαιτώντας » στους διαδρόμους της Πολιτείας των Αναμάρτητων
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Των χρόνων το πέρασμα με λυγίζει
Δεν έχω πιά αλεύρι για ζύμωμα ..
Αργαλειό να υφάνω ρούχο..
Ποταμό Ιορδάνη να ξεπλυθώ, να ξεδιψάσω τη στέρηση της δίψας
Να ξαναβαπτισθώ ..λαμβάνοντας όνομα ΑΠΟΔΕΚΤΟ!
Η μνήμη μου με προδίδει πιά, όλο και περισσότερο
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Δεν θυμάμαι πλιό…νοιώθεις?
Ετσι αδυνατισμένη η μνήμη μου ,
τα τραγούδια που ΣΟΥΛΕΓΑ..
Κι όμως η ψυχή μου αποζητά να σου ψάλλει –‘άλλη μια φορά-
το «ΩΣΣΑΝΑ »ΣΟΥ!
Πως καίγομαι!.. ολοκαύτωμα η συνείδηση ,ν’ακούσει απ’την ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ
κείνο το παλιό αθάνατο «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ»!
Αυτούς, τους «ΑΛΛΗΛΟΥΣ» γυρεύω ,δεν υπάρχουν πιά..
Φυλακίσθηκαν σε υπόγειο τα Ευαγγέλια της Αγάπης
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Που είσαι απόψε ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ –που αισθάνομαι πως πεθαίνει η συνέχειά μου
-πέρα απ’τον ορίζοντα- που νοιώθω πως θρηνεί το φως
από τότε που το υποχρέωσαν ν’ακολουθεί
το σκοτάδι
-ΕΝΑ ΣΚΟΤΑΠΙ που ΚΡΙΣΗ το βάπτισαν ,
για να δικαιολογήσουν
την παρούσα ΑΠΟΥΣΙΑ ,
που νοιώθω πως ο πόνος ,που ερήμην μου ,με δυναστεύει ,
πόνος αλλοιώτικος,αλλόκοτος,σκληρότερος από κείνον που μ’έφερε εδώ,
Που νοιώθω, πως πνίγομαι σ’ανταριασμένο ποτάμι, ενώ είναι μόνο μικρές ψιχάλες
Που νοιώθω γερασμένη-γελασμένη,
στο τελευταίο ΤΕΤΕΛΕΣΘΑΙ
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ?
Ευτύχημα που η ψυχή μου απόψε ζητά τις οφειλές της
Σ’ΑΝΑΖΗΤΩ επίμονα-λίγο πριν την εκπνοή μου .
ΜΟΥΧΕΣ ΠΕΙ : πως στην Ανθρώπινη θέληση φιλοξενείσαι,
στη γνώριμη Ανθρώπινη ευαισθησία
ΜΟΥΧΕΣ ΠΕΙ : πως όπου υπάρχει Ανάσα Ανθρώπου
καρδιά που πάλεται
εκεί θε να ΣΕ ΒΡΩ
ΜΟΥΧΕΣ ΠΕΙ : πως μπορεί και να μην Σ’ αναγνωρίσω σαν «ΕΝΑ»
Μα να σε γυρέψω στους μυριάδες στρατιώτες Σου
Γι αυτούς μιλώ που τάχθηκαν την ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ να υπερασπίζονται
ΜΟΥΧΕΣ ΠΕΙ : Εάν αποκάμω απ’τους Σταυρούς που στους ώμους
κουβαλήσω,ώμοι αδυνατισμένοι ,που δεν αντέχουν τόσο φορτίο,
αναπαμό, να στραφώ και να ζητήσω σ’αυτούς,
…τους αφοσιωμένους Σου ,τους πηδαλιούχους της Πίστης .
ΜΟΥΧΕΣ ΠΕΙ : Μην ντραπείς ΠΟΤΕΣ γι αυτό !!
‘Αλλωστε το’καμα κι εγω ο ΘΕΟΣ !!
ΥΠΑΚΟΥΩ ΑΠΟΨΕ στο κάλεσμα της ψυχής μου ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ,
γονατισμένη, ανάμεσα στο δάκρυ της Παναγιάς
κι ενός Εσταυρωμένου και
ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΟΥ !!
Σημάδι λύτρωσης κι επιστροφής στα χαρακώματα
της
ΕΛΠΙΔΑΣ.
ΠΑΡΕ Τ’ΑΗΧΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΑΝΕΜΕ
τις βαθύτερες εικασίες μου και στείλτα
ΚΕΙ ΕΞΩ
στους μαχητές ΤΟΥ !
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ,
αδέλφια μου αντιπαρατίθενται με τις αντοχές μου
ΒΟΗΘΕΙΑ …. Κραυγή μήνυμα στέλνω σας! λίγο πριν χάσω την ύπαρξή μου !
Είμαι κομμάτι από σας…από ΚΕΙΝΟΝ
ΣΑΝ ΧΑΘΩ εγώ…ένα κομμάτι δικό σας πεθαίνει αμέσως
ΑΙΜΟΡΑΓΕΙ ο γεννήτορας του ΚΟΣΜΟΥ ,ο ΠΑΤΕΡΑΣ Μας!
ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ …
Γέρνω… κρατείστε με όρθια !
ψηλαφίστε τις πληγές μου … που δεν έχουν επουλωθεί
μες τις υπόγειες στοές της ψυχής μου.
σφίξτε τ’αδύναμα χέρια μου μην γλιστρήσει το «ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
που τ’απώθεσε κει αμέσως με τη γέννα μου ,όπως κάνει
κάθε
γονιός για το νιόφερτο παιδί του
ΒΟΗΘΕΙΑ …. ,επαιτώ μιας απλής επαφής ,μέσας,
να με κοινωνήσετε με δωρεά ζωής,
πριν γεράσω πρώιμα και ταριχευθεί η ζωή μου .
ΒΟΗΘΕΙΑ …. Αγάπης ικετεύω
Λέξη μυστική, προφητεία,Αποκάλυψη,
Θυμέλαιο εύοσμο…μύρο Πολύτιμο
Με το λιδιο νόμισμα θ’ ανταμειφθείτε ..
Τα τριάντα αργύρια
..εξαργυρώθηκαν πρό πολλού.
ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ
ΕΔΩ?
Μήνυσε στους
μαχητές σου πως :
AΠΟΣΤΟΛΕΑΣ : του μηνύματος «ΕΛΕΗΣΤΕ» επ’ονόματι της
ΑΓΑΠΗΣ
Είμαι εγώ, η
κατάδικη αδελφή τους ,
και ΛΗΠΤΕΣ : είναι όλες οι Ανάσες του Κόσμου ,ΑΝΑΣΕΣ
ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ ΤΟΥ
ΣΑΝ το λάβουν «αμέσως να το
παγιδέψουν «
είναι το διαβατήριο για να ταξιδέψουν ως το μέρος μου
ως εμένα …
Σ’εμένα ,που καρτερώ πόλεμο να ξεσηκώσω
φωτιά
ν’ανάψει με την ορμή της στερνής πνοής
μου ,
για να
γεμίσει ο τόπος γύρω μου
πολλά
μικρά λάφυρα …αιμοδοσίας ονείρων .
Σ’εμένα ,…που απόψε με ξαναβρήκα
σας
ξαναβρήκα .
Αγαπώντας πάλι Εμένα
Αγαπώντας Εσάς
Αγαπώντας ΕΚΕΙΝΟΝ !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου