Ημερολόγιο Φυλακής.
Όπως Ημερολόγιο Καταστρώματος.
Σαν ένα πλεούμενο που πότε αρμενίζει σε γαλήνια νερά και πότε παλεύει σε τρικυμισμένες θάλασσες
Μ’ επιβάτες που δεν ονειρεύτηκαν πότε αυτό το ταξίδι και πληρώνουν ακριβά το ναύλο του.
Κι ένα πλήρωμα που παλεύει πάνω στα κατάρτια ,κάτω στ’αμπάρια , πίσω απ’τη τιμονιέρα να κρατήσει ίσα τη ρότα σ’ένα ατέλειωτο ταξίδι χωρίς λιμάνι μα μ’ένα προορισμό.
Όταν για κάθε επιβάτη σημάνει το τέλος του ταξιδιού μια άλλη μέρα να ‘χει ανατείλει για τον καθένα .

Σ’αυτό το ημερολόγιο γράφουν όλοι.
Καπετάνιος, πλήρωμα μα κι επιβάτες.
Γράφουν τις σκέψεις τους, γράφουν τον πόνο τους ,γράφουν τις λύπες τους ,γράφουν και τις χαρές τους.
Σ’ένα ημερολόγιο που μέχρι τώρα ήταν διπλά αμπαρωμένο μ’αλυσίδες και λουκέτα,
κρυμμένο σ’ένα σκοτεινό αμπάρι.
Που δεν έπρεπε να το δεί κανείς.Ούτε ήλιος ,ούτε μάτι ανθρώπου.
Γιατί ήταν λέει γραμμένα εκεί πράγματα φοβερά ,που τρομάζουν αυτούς που τα διαβάζουν.

Μα εκείνοι που το γράφουν νομίζουν αλλιώς .
Κι αποφάσισαν να σπάσουν τα λουκέτα και να τ’ανοίξουν στο φως
Να φτάσουν μέχρι τ’αμπάρια του ήλιου οι ακτίνες και να τρέξουν στις σελίδες τα μάτια των ανθρώπων.
Για να δούν όλοι αυτό το μυστικό καράβι που πλέει πλάι στο δικό τους ταξίδι .


Με τα παραπάνω λόγια θέλουμε να γράψουμε την πρώτη σελίδα του ημερολογίου μας.
Του ημερολόγιου μιας φυλακής γυναικών .
Όχι εκείνου που γράφει η Διευθύντρια σημειώνοντας τα σημαντικά- ασήμαντα της ζωής μιας
φυλακής και κρατάει στο συρτάρι του γραφείου.
Μα εκείνου που το γράφουν όλοι.
Διευθύντρια, υπάλληλοι και κρατούμενες.
Για όσα συμβαίνουν ,για όσα σκεφτόμαστε ,για αυτά που θέλουμε για να κρατήσουμε τη ρότα.
Το διαδίκτυο δίνει την ευκαιρία.
Εδώ μπορείτε να μας γνωρίσετε.
Ένα κομμάτι της κοινωνίας μας αποκλεισμένο και παρεξηγημένο ζητάει να βγει απ’τα σκοτάδια και να πάρει την θέση του δίπλα σας.
Γιατί τα μέλη αυτής της μικρής κοινωνίας θέλουν και πρέπει να είναι δίπλα σας .
Ετσι κι αλλιώς ανάμεσα α'αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να υπάρχει ένας φίλος ή ο γείτονάς σας.
Ανάμεσα σ'αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι η γυναίκα σας ή ακόμα και το παιδί σας.
Αντί εισαγωγής
Από την διευθύντρια

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

"Η δική μας Κοινότητα"


 


Είναι σχεδόν ένας χρόνος τώρα, που ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και μας ανάψαν ένα φυτίλι ότι ίσως υπάρχει κι άλλος δρόμος, άλλος τρόπος κι ότι ίσως πρέπει να τον ψάξουμε. 
Κι ότι αυτά τα όνειρα που κρατάμε φυλακισμένα μέσα μας να μπορέσουμε να τ’αγγίξουμε. 
Να τα κυνηγήσουμε.
Και κανένας να μη μπορέσει να μας εμποδίσει σ’αυτό. 
Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ.
            Είπαμε κι εμείς να εμπιστευθούμε λίγο...
 Κι έτσι αρχίσαμε σιγά – σιγά, τοίχο-τοίχο, βήμα – βήμα, να βάζουμε χρώμα, το δικό μας χρώμα, πάνω απ’το γκρι..
Να εξερευνούμε δυνατότητες που είχαμε απαγορεύσει εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.. 
Μπήκαμε σε ένα άλλο ταξίδι, σε μια περιπέτεια που στοχεύει σε ένα μόνο πράγμα: να έρθουμε κοντά στον εαυτό μας και στον διπλανό μας.
Να γίνουμε ξανά ανθρώπινοι.
Να γίνουμε ελεύθεροι άνθρωποι.
Τόσο απλό, τόσο μεγάλο.
            Ίσως ο χώρος που μας φιλοξενεί εδώ να μην είναι ο κατάλληλος, μέχρι και το αντίθετο,   εμείς όμως όταν μπαίνουμε στην κοινότητα που χτίσαμε και χτίζουμε κάθε μέρα με τα ίδια μας τα χέρια, είμαστε πραγματικά κάπου αλλού, στον δικό μας χώρο, στο δικό μας σπίτι.
Που είναι ανοιχτό για όποιον άνθρωπο θέλει να αγωνιστεί να κατακτήσει ξανά το δικαίωμά του στο Όνειρο, στη Ζωή.
            Αυτή είναι η κοινότητά μας, η δική μας πρωτότυπη και πρότυπη κοινότητα.


Κρατούμενες Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Μέλη Θεραπευτικής Κοινότητας 
ΚΕΘΕΑ -ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ 
Ελεώνα Θήβας




1 σχόλιο:

Orelia είπε...

θα αφήσω ένα απλό αλλά γεμάτο..
μ π ρ ά β ο !!!! για όλα που διάβασα σήμερα εδώ

και την ευχή, να συνεχίσετε με κουράγιο και δύναμη